Łagodzenie ogólnoustrojowych manifestacji choroby Castlemana przez monoklonalne przeciwciało anty-interleukinowe-6 cd

Brązowawe obszary w panelach C, D, E, F i G reprezentują antygeny wykryte przez odpowiednie przeciwciała metodą z użyciem awidyna-biotyna-peroksydaza. Skrawki zawierały hiperplastyczne pęcherzyki (G) z warstwą płaszczową o różnej grubości (M) otoczoną licznymi komórkami plazmatycznymi (P). Pęcherzyki składały się głównie z mieszaniny rozszczepionych i nieodciętych małych i dużych komórek wyrażających cytoplazmatyczną interleukinę-6 (panel C) i CD20 (antygen komórek B) (panel D). Rozproszone limfocyty T CD43 (panel E), rzadkie makrofagi zawierające Ki-M1P (strzałka, panel F) i komórki Dendrytyczne z dodatnim S-100 (strzałki, panel G) również były obecne. (Panel A, Panel C i Panel E, x160; Panele B, D, F i G, x250.). Za zgodą uczelnianej rady recenzentów i zgody pacjenta był on leczony monoklonalnym przeciwciałem BE-8 przez 84 dni. Jego gorączka i objawy konstytucyjne uległy poprawie w ciągu 24 godzin; jednak od jednego do dwóch tygodni konieczne było zwiększenie stężenia hemoglobiny i zmniejszenie liczby płytek krwi (ryc. 1). Stężenie interleukiny 6 w surowicy znacznie wzrosło podczas leczenia i powróciło do wartości wyjściowej po przerwaniu leczenia; masa krezki się nie zmieniła. Gorączka, objawy konstytucyjne, niedokrwistość, trombocytoza i inne nieprawidłowości biochemiczne powróciły w ciągu kilku dni po odstawieniu terapii. Pacjent był następnie leczony trzema cyklami deksametazonu w 35-dniowych odstępach. Podczas każdego cyklu doustna dawka 40 mg deksametazonu była podawana codziennie cztery razy w trzech przypadkach, z których każda była rozdzielana przez cztery dni. Zabieg ten miał niewielki wpływ na objawy, wartości laboratoryjne lub masę krezkową. Około dwa i pół miesiąca później masę usunięto. Po operacji nie stwierdzono klinicznych ani biochemicznych objawów choroby (ryc. 1). Masa krezki okazała się masą węzłów chłonnych i wykazała mieszaną hialinową chorobę naczyniową i komórkową Castlemana w badaniu histologicznym (Figura 2).
Analiza immunohistochemiczna węzłów chłonnych usuniętych podczas drugiej operacji wykazała obfite wybarwianie interleukiny-6 w komórkach w ośrodkach zarodkowych, w dużych transformowanych komórkach limfoidalnych oraz w komórkach immunoblastoidalnych zarówno w warstwie płaszcza, jak i obszarach międzyfolikularnych (Figura 2C). Swoistość reakcji wybarwiania interleukiną-6 została potwierdzona w badaniach sekcji kontrolnych, w których pierwotne przeciwciało zostało pominięte lub przeciwciało anty-interleukina-6 zostało wstępnie zaabsorbowane rekombinowaną interleukiną-6. Komórki interleukiny-6-dodatnie były komórkami B, jak pokazano na podstawie ich wzoru barwienia z przeciwciałem monoklonalnym L26 (CD20) (Figura 2D). Bardzo niewiele komórek T, histiocytów lub grudkowych komórek dendrytycznych było obecnych w centrach rozrodczych. Prawdopodobnie z powodu wydzielania interleukiny-6 przez komórki zarodkowe-centrum, było również pozakomórkowe zabarwienie interleukiny-6. Limfocyty warstwy płaszcza wykazywały jedynie słabe zabarwienie dla interleukiny-6. Limfocyty T i komórki plazmatyczne nie barwiły dla interleukiny-6. Komórki zarodkowe nie barwiły innych badanych cytokin. Stopień zabarwienia tła dla innych cytokin nie różnił się od tego w nieswoistej reaktywnej tkance limfatycznej.
Dyskusja
Po oryginalnym raporcie z 1956 r. Autorstwa Castlemana i in
[podobne: onkogeny, forum biolog, kaktusy allegro ]