Endopeptydaza IgG u wysoce uczulonych pacjentów poddawanych przeszczepowi czesc 4

Ośmiu pacjentów uczestniczyło w początkowym badaniu ustalania dawki, które nie obejmowało przeszczepienia i które zastosowano do ustalenia dawek IdeS do zastosowania w badaniach przesiewowych. Łącznie 25 pacjentów (14 pacjentów w Stanach Zjednoczonych i 11 w Szwecji) spełniło kryteria opisane powyżej i uczestniczyło w badaniach transplantacyjnych. Przeciwciała swoiste dla dawcy wykrywano za pomocą systemów oznaczeń w fazie stałej, które były obecnie stosowane w laboratorium HLA każdego szpitala17. Po ocenach bezpieczeństwa, pacjenci przystąpili do przeszczepu od niekompatybilnego dawcy. Badani pacjenci, którzy otrzymali przeszczep nerki, otrzymali próbki otrzymane przed leczeniem IdeS do oceny przeciwciał swoistych dla dawcy i dopasowanie krzyżowe do cytometrii przepływowej, a także poddano badaniom po leczeniu obejmującym monitorowanie skuteczności cięcia IgG w wcześniej określonych punktach czasowych.
Pacjenci, którzy przeszli transplantację otrzymali IdeS w dawce 0,24 mg na kilogram masy ciała (w Stanach Zjednoczonych) lub w dawce 0,25 mg na kilogram lub 0,50 mg na kilogram (w Szwecji obie dawki badano przy ustalaniu dawki badanie). IdeS podawano dożylnie w dniu 0, zwykle 4 do 6 godzin przed przeszczepem. Testy krzyżowe i testy swoiste dla dawcy były przeprowadzane po 6 godzinach i 24 godzinach oraz w dniach 7, 30, 60, 90 (tylko w badaniu USA) i 180 (tylko w badaniu USA) po leczeniu w celu określenia skuteczność IdeS. Pacjenci w kohorcie szwedzkiej otrzymywali indukcję z końską globuliną antymitocytową (Atgam, Pfizer) przez 4 dni po transplantacji. Antytymocytowa globulina końska nie jest podatna na trawienie przez IdeS (dane niepublikowane). Pacjenci w kohorcie z USA otrzymywali indukcję alemtuzumabem w dawce 30 mg podanej podskórnie 4 dni po transplantacji. Pacjenci w Stanach Zjednoczonych i szwedzkich badaniach nadal otrzymywali standardową immunosupresję, jak opisywano poprzednio. 5 Poziomu takrolimusu we krwi utrzymywano na poziomie 10 do 12 ng na mililitr w badaniu szwedzkim i na 8 do 10 ng na mililitr w badaniu USA.
Wszyscy pacjenci otrzymywali profilaktyczne środki antybiotyczne, aby zapobiec infekcjom bakteryjnym przy braku przeciwciał IgG. Pacjenci w badaniu w USA otrzymali dożylną immunoglobulinę w dawce 2 g na kilogram (maksymalna dawka, 140 g) w dniach od 7 do 14 po przeszczepie. Pacjenci w badaniu w USA, którzy nie otrzymali rituksymabu przed przeszczepieniem nerki, otrzymali rytuksymab w dawce 375 mg na metr kwadratowy powierzchni ciała w dniach 14 do 21 po transplantacji. Podsumowanie protokołów leczenia pokazano na rysunku 1B. Humanizowane przeciwciała monoklonalne i dożylną immunoglobulinę podawano poza okresem półtrwania IdeS w celu uniknięcia trawienia.
Wykonano biopsje allograftu nerkowego w celu oceny odrzucenia, w którym pośredniczy przeciwciało, w przypadku stwierdzenia dysfunkcji aloprzeszczepu. Ponadto, w dwóch badaniach wykonano biopsje per-protokołem po 6 miesiącach. Oceny w dwóch badaniach obejmowały barwienie C4d z zastosowaniem kryteriów Banff 2013.18 Skrócona wersja patologicznych kryteriów oceny odrzucania za pośrednictwem przeciwciał zgodnie z kryteriami Banff 2013 została przedstawiona na rysunku S1 w Dodatku uzupełniającym, dostępnym w .
Ocena kliniczna
Oceny obejmowały rutynowe badania laboratoryjne, pomiar przeciwciał reagujących z panelem i przeciwciał swoistych dla dawcy, ocenę parametrów życiowych oraz zbieranie danych dotyczących zdarzeń niepożądanych i poważnych zdarzeń niepożądanych.
[podobne: onkogeny, przyczyny nadmiernej potliwości, kamagra bez recepty ]