Ścisła kontrola glikemii u krytycznie chorych dzieci ad 9

W badaniach z udziałem dorosłych wyjaśnienie podobnych niespójności dotyczy różnic w praktykach dotyczących żywienia pozajelitowego.37 Nowsze wyniki badań u dzieci w stanie krytycznym wskazują, że wczesna inicjacja żywienia pozajelitowego prowadzi do gorszych wyników niż późniejsze rozpoczęcie leczenia. obecne badania miały mniejszą częstość żywienia pozajelitowego niż te uwzględnione w badaniu przeprowadzonym w Leuven.5 Ostatecznie zaplanowaliśmy, że 1414 pacjentów zostanie zapisanych i poddanych randomizacji, na podstawie skorygowanych obliczeń mocy dla mocy 80%, ale badanie zostało zatrzymane po pierwszej wstępnej analizie, przy 50% zapisie, ponieważ dane wskazywały na małe prawdopodobieństwo korzyści i dowody możliwości wystąpienia szkody (np. nieistotnie wyższa śmiertelność, profil infekcji związany z opieką zdrowotną i ryzyko ciężkiej hipoglikemii) w grupie o niższym docelowym. Analiza mocy warunkowej wykazała, że kontynuacja próby miała znikomy potencjał (1% szansy) na osiągnięcie innego wniosku.
W badaniu wykorzystano ciągły monitoring i skomputeryzowany algorytm, aby zminimalizować częstość występowania, nasilenie i czas trwania hipoglikemii, co jest najważniejszym ryzykiem kontroli glikemii. Podobnie jak w badaniu SPECS, nasze badanie wykazało niski odsetek ciężkiej hipoglikemii. Inaczej niż w badaniu SPECS, prawie połowa epizodów ciężkiej hipoglikemii (11 z 25 pacjentów) w naszym badaniu została uznana za niezwiązaną z infuzją insuliny, ale raczej ze związaną z nią chorobą lub nagłym przerwaniem podawania kalorii.
Nasze badanie ma pewne ograniczenia. Po pierwsze, świadomą zgodę uzyskano dopiero po potwierdzeniu hiperglikemii, co spowodowało opóźnienie między początkiem a leczeniem hiperglikemii. Po drugie, zespół przyłóżkowy nie mógł nie wiedzieć o przydzieleniu grupy do badania. Troska o stronniczość została złagodzona przez wyraźnie określoną interwencję i pierwotny wynik. Po trzecie, w celu porównania dwóch ścisłych celów kontroli glukozy w ramach standardowej opieki, nie uwzględniliśmy trzeciej grupy, w której hiperglikemia nie była leczona. W związku z tym obie grupy badawcze wyraźnie zarządzały dostosowywaniem glukozy i insuliny.
Podsumowując, w tym wieloośrodkowym, randomizowanym badaniu z udziałem populacji pacjentów, którzy nie przeszli operacji kardiochirurgicznej, nie stwierdziliśmy znaczącej różnicy między grupami w liczbie dni wolnych od OIOM (lub 28-dniowej długości pobytu w ICU dostosowanej do umieralności w szpitalu ) lub w jakichkolwiek drugorzędnych wynikach, gdy ścisła kontrola glikemii z podawaną insuliną w celu osiągnięcia docelowego poziomu glukozy we krwi od 80 do 110 mg na decylitr została porównana z docelowym zakresem 150 do 180 mg na decylitr u krytycznie chorych dzieci z hiperglikemią, u których stwierdzono układ sercowo-naczyniowy lub niewydolność oddechowa. Zaobserwowano istotne różnice w dawce glikemii i insuliny. Wnioskujemy, że u wzbogaconej populacji dzieci chorych krytycznie z hiperglikemią, docelowy poziom glukozy we krwi od 150 do 180 mg na decylitr był związany z wynikami klinicznymi podobnymi do wyników z docelową dawką od 80 do 110 mg na decylitr, przy niższym ryzyku hipoglikemii.
[więcej w: list pożegnalny samobójcy, choroby genetyczne człowieka, opinia do poradni psychologiczno pedagogicznej przedszkole chomikuj ]